από τη μαθήτρια Νεφέλη Ρέβελα, Λ Α’2
Ο Λορέντζος Μαβίλης δημοσίευσε ένα σονέτο με τον τίτλο «Λήθη». Σε αυτό καλοτυχίζει τους νεκρούς οι οποίοι έχοντας πιει από το νερό της Λησμονιάς, αδυνατούν να θυμηθούν τους καημούς, τους πόνους και τις πικρίες της επίγειας ζωής. Από την άλλη, λυπάται και συμπονάει τους ζωντανούς, οι οποίοι είναι καταδικασμένοι σε μια ζωή, δίχως λησμονιά για τα χαμένα τους πρόσωπα. Στο τέλος, ο δημιουργός κάνει μια μεταστροφή στο β´ ενικό πρόσωπο, παρακαλώντας τους ζωντανούς να μη θρηνούν αυτούς που χάθηκαν, διότι έτσι θολώνουν τη λίμνη της Λησμονιάς, όπου ρέει το νερό, με αποτέλεσμα οι νεκροί να ξαναθυμούνται και να κουβαλούν το βάρος τέτοιων αναμνήσεων και στον Κάτω Κόσμο.
Αντίθετα, ο Αχιλλέας, ο γνωστός σε όλους μας μυθικός ήρωας, ελληνικό σύμβολο και ιστορική κληρονομιά, θυσιάστηκε στο βωμό της υστεροφημίας και της λήθης. Εξύψωσε την έννοια στο απόγειο. Ζούσε για να πολεμάει και μέσα από τον πόλεμο μπορούσε να ξαναγεννηθεί. Μην ξεχνάμε ότι βρέθηκε αντιμέτωπος με δυο μονοπάτια. Αυτό την έντιμης αλλά τυπικής ζωής, με πλούτο, οικογένεια και κύρος και αυτό του πολέμου στην Τροία δίχως σκοπό, με έναν τετελεσμένο θάνατο και λήθη. Επέλεξε την δεύτερη επιλογή. Άξιος της μοίρας του θα έλεγε κανείς. Κι όμως, η λήθη που του αποδόθηκε δεν ήταν η αρμόζουσα και η αντάξια των πράξεων του. Ήταν αυτή του Ορέστη και της Ηλέκτρας. Ήταν αυτή του θυμού και της εκδίκησης. Η σωστή θα ήταν αυτή με βάση την «Αντιγονική» αξία. Η διεκδίκηση της αλήθειας δεν είναι εκδίκηση. Η ανιδιοτελής προσφορά και η αξία της οικογένειας δεν είναι θυμός. Το πάθος δεν είναι κατακριτέο.
Άραγε η λήθη, είναι ευχή ή κατάρα;
lykeiodoukas.wordpress.com 